ชีวิตสุดรันทด แม่วัย 46 ปีต้องลาออกจากงานเลี้ยงลูกชายที่พิการจากการถูกสุนัขกัดนานกว่า 6 ปีด้วยความยากลำบาก เผยความในใจรักลูกสุดหัวใจแม้ชีวิตก็ให้ได้ (ชมคลิปคลิกเลย)

อ่างทอง 11/08/60 ชีวิตสุดรันทด แม่วัย 46 ปีต้องลาออกจากงานเลี้ยงลูกชายที่พิการจากการถูกสุนัขกัดนานกว่า 6 ปีด้วยความยากลำบาก เผยความในใจรักลูกสุดหัวใจแม้ชีวิตก็ให้ได้

ทุกวันนางบำรุง กตัญญู วัย 46 ปี ชาวบ้านในหมู่ที่ 6 ต.ไชยภูมิ อ.ไชโย จ.อ่างทอง ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารให้กับ น้องโน้ต หรือนายนันทวัฒน์ กตัญญู วัย 16 ปี บุตรชายที่ป่วยจากโรคแข็งขาอ่อนแรงมานานกว่า 6 ปี หลังจากถูกสุนัขกัดขณะเดินทางกลับจากโรงเรียนที่อยู่ไม่ห่างจากบ้านนัก และเพื่อพักรักษาตัวจนแผลหายกลับมีอาการขาแขนอ่อนแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ แม้จะเข้ารับการรักษาจากโรงพยาบาลแต่อาการกลับหนักขึ้นจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ทำให้นางบำรุงซึ่งเป็นพนักงานโรงงานแห่งหนึ่งในจังหวัดพระนครศรีอยุธยาต้องลาออกจากงานมาดูแลลูกชาย

ขณะที่บ้านเรือนที่มีสภาพชำรุดทรุดโทรม ที่มีรอยรั่วอยู่แทบทั้งหลังที่เป็น “บ้าน” ของสองแม่ลูกที่พักอาศัย ได้ความช่วยเหลือจากชุมชนในการดูแลทั้งในเรื่องบ้านพัก อาหารและสิ่งของจำเป็นในการดำรงชีพ โดยมีว่าที่ร้อยตรีบุญมั่น สวนแก้ว อดีตข้าราชาการบำนาญครูและเพื่อนบ้านคอยช่วยดูแลกันตามมีตามเกิด แม้หน่วยงานของรัฐจะเข้ามาช่วยเหลืออยู่บ้าง แต่ก็ห่างหายไปทำให้สองแม่ลูกต้องสู้ชีวิตด้วยความยากลำบาก ด้วยสภาพการเงินและการดำรงชีพที่ต้องในสิ่งของต่างๆเช่นแพมเพิสร์ส แป้ง นม ที่ได้รับการช่วยเหลือจากเพื่อนบ้าน รถเข็นคนพิการและเตียงครึ่งนั่งครึ่งนอนที่จำเป็นต้องใช้ก็มีสภาพที่ทรุดโทรมจนเกือบใช้ไม่ได้ โดยหากมีอาการ้อนจัด นางบำรุง ต้องแบกน้องโน้ต ขึ้นหลังเพื่อเดินทางไปยังบ้านของน้องสาวที่มีอากาศถ่ายเทกว่า เพราะที่บ้านไม่สามารถอยู่ไหว

นางบำรุง เปิดเผยว่า ตนเองมีลูก 3 คน คนโตกับคนรองต่างมีครอบครัวและออกทำงานต่างจังหวัด ตนเองอาศัยอยู่กับบุตรชายสองคน โดยหลังจากถูกสุนัขกัดโน้ตก็มีอาการกล้ามเนื้ออ่อนแรงมาเรื่อยๆ รักษาอย่างไรก็ไม่ดีขึ้น ตนเองต้องลาออกจากเพื่อมาดูแล ป้อนข้าวป้อนน้ำ อาบน้ำ ซึ่งแม้จะลำบากแต่ตนก็ไม่รู้สึกว่าลำบาก ต้องดูแลกันไป เพราะเป็นลูกของเรา รักลูกที่สุด ชีวิตก็ให้ได้ สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันไม่เคยขาดก็คือการกอด การหอมแล้วการให้กำลังใจ แม้บางครั้งจะท้อแต่เมื่อได้กอดลูก ได้หอมแก้มลูกก็รู่สึกมีพลังที่จะสู้ต่อไป
นี่คือหนึ่งตัวอย่างของแม่ผู้ที่ทุ่มเททั้งชีวิตแรงกายเพื่อที่จะเลี้ยงลูกชายด้วยความรัก แม้จะไม่มีโล่แม่ดีเด่นหรือรางวัลชมเชยจากหน่วยงานของรัฐ แต่การที่แม่บำรุงได้ทุ่มเทชีวิตและแรงกายเพื่อดูแลน้องโน้ต น่าจะเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่านี่คือความรักที่แท้จริงของคนที่ได้ชื่อว่า “แม่”